De laatste reis van de olifant?

Tanzania

Kreupel en met veel moeite beweegt de 19 jaar oude olifant zich voort over de stoffige savanne van de Serengeti. De dag ervoor ging het nog een beetje en kon hij nog enigszins op eigen kracht het Victoriameer bij Musoma bereiken, weliswaar werkte alleen de vijfde versnelling nog maar verder dan alleen bij het wegrijden en berg-op was het slepen niet nodig. Maar sinds de grens met Tanzania is de versnellingsbak zo veel lawaai gaan maken dat we begonnen te vrezen dat het niet goed af zou gaan lopen.
In Nairobi leek het er op dat het wel mee zou vallen en onze monteur verzekerde ons dat we 95% kans hadden dat we hiermee Kaapstad zouden halen. Zelfs toen we bij het vervangen van de olie stukjes staal mee zagen komen die verdacht veel leken op tandwieltanden was dat voor de monteurs nog geen reden zich zorgen te maken. En aangezien we weinig keuze hadden zijn we maar gaan rijden…

Jammer genoeg bleek de 5% die over was de waarheid te worden en de volgende dag stonden we stil bij de ingang van de Serengeti. De overige teams konden niets meer voor ons doen en gingen op safari terwijl wij noodgedwongen achterbleven op de camp site.
Terwijl wij geteisterd werden door een groep fruitstelende bavianen hoorden we dat de trucks nog achter ons zaten en op weg waren naar de Serengeti.

Team FreeMAN liet ons weten dat ze nog een dagje van ons verwijderd waren en ons door de wildparken wilden slepen. Zo gezegd, zo gedaan en de volgende dagen was ons uitzicht beperkt tot een Belgisch nummerbord op de oranje achterkant van de MAN-truck. Veel meer dan een halve seconde per keer had ik niet om naar de dieren te kijken die in grote getalen langs de auto liepen, tot we na een zeer lange, vermoeiende dag bijna bij het kamp aankwamen waar net een grote olifantstier de weg over wilde steken. Bart zag hem een beetje laat tussen de bomen en kon niet meer remmen. Dit tot groot ongenoegen van de olifant die vervaarlijk met zijn kop begon te zwaaien en met zijn oren begon te wapperen, een teken dat hij boos is. Hij besloot toch maar de weg op te lopen. En precies op dat moment verscheen er dus naast mijn raampje op 2 meter afstand een enorme olifant… Het voornemen van de olifant om over te steken was mij uiteraard volledig ontgaan achter mijn oranje muur, dus de schrik was deste groter met deze grijze reus zo dicht naast me. Gelukkig waren we net iets sneller en bleef het bij een schrikmoment en was ik blij dat ik m’n eerste olifant had gezien.

De dag erna ging Bauke achter het stuur en heb ik plaats genomen voor in de truck bij Bart en Roel. Inge, Bauke’s zus, zat er ook gezellig bij en Sanne ging samen met Bauke in de Iveco zitten. Met 60 km per uur over een zandweg rijden is in een luchtgeveerde MAN-truck voelt alsof je met je blote voeten over een hoogpolig tapijt loopt. Zit je daarentegen in een oude leger-Iveco die gesleept wordt op 3 meter afstand dan is dat beter te vergelijken met het rijden door een gierende zandstorm in een auto met kapotte koplampen die net met 180 km per uur een onverlichte tunnel binnen raast terwijl je op dat zelfde moment de hoorns van een wilde stier vast probeert te houden. En dat is best te doen als je niet ook nog eens constant wordt aangevallen door zeer agressieve Tse-Tse vliegen die het op je bloed hebben gemunt.
Dus een
ritje in de truck kwam als een heerlijke afwisseling en gaf me even de kans om wat dierenfoto’s te kunnen maken.

Van de Serengeti in de Ngorongoro, ook prachtig maar veel te weinig van gezien. Het enige wat ik van een roofdier heb opgevangen waren de vier poten van een leeuw die op z’n rug in het lange gras lag.
Laat in de avond werden we zeer hartelijk onthaald door de rest van de groep in Meserani Snake Camp. Twee fantastische mensen, Ma en BJ, uit Zuid-Afrika hebben hier al 17 jaar een camping met reptielenhuis en werkplaats en een zeer gezellige bar. In deze werkplaats hebben we de kapotte versnellingsbak verwijderd en wat laswerkzaamheden uitgevoerd. Ook zijn we hier druk aan het regelen geslagen om ervoor te zorgen dat we een nieuwe versnellingsbak konden laten invliegen vanuit Nederland. Helaas lukte dit niet al te goed en zijn we gisteren doorgereden naar Chalinze en hebben de wagen daar achtergelaten bij een werkplaats. De nacht hebben we in de stromende regen moeten doorbrengen bij een benzinepomp maar gelukkig konden we daarnaast goed eten en vroeg slapen.

’s Morgens kwam Fred, een vriend van Frans (van Aart) ons opzoeken bij de benzinepomp omdat hij ons had zien staan via de tracking van de Oranje Trophy site. En nadat de rest van de groep naar het Zuiden was gegaan heeft Fred ons vanmorgen meegenomen naar zijn huis in Dar es Salaam waar we vanavond kunnen blijven slapen.

Morgenochtend gaan we proberen onderdelen te vinden en de juiste personen zoeken die ons kunnen helpen de wagen weer rijdend te krijgen.
De kosten voor dit alles liggen tussen de 3500 en 4000 euro ongeveer.

Dit bedrag was niet begroot natuurlijk en is een behoorlijke tegenvaller. Helaas moet ik een beroep doen op mijn trouwe bloglezers om ons een klein beetje te helpen door wat geld over te maken op onze rekening en ons weer op weg te helpen. Alle kleine beetjes helpen! Jullie steun wordt zeer op prijs gesteld.

Vanuit een bloedheet Dar es Salaam de hartelijke groeten van Team "Kreupele " Elephant

ING Bank Dronten 75.13.30.922 t.n.v. B.A. Betzema e/o B.A.P. Mol

En jullie zijn allemaal welkom om een biertje te komen halen in Andijk deze zomer! (ik zal de barbecue vast aansteken)